Chapter three - Juffrouw Elmke

De belangrijkste reden voor mij om vrijwilligerswerk te doen, was eigenlijk heel simpel: ik wilde eens met eigen ogen zien waar mijn ouders zich vanaf 2013 met NICA-FRIENDS voor inzetten. Maandag startte mijn periode als vrijwilliger bij La Esperanza. De stichting steunt verschillende publieke scholen in en rondom Granada, met het opknappen van de scholen, het werven van vrijwilligers en nog vele andere zaken.

Kinderen die op de scholen van La Esperanza les volgen, hebben niet een leven zoals de meeste kinderen in Nederland. Daar is geen twijfel over mogelijk. Sommigen moeten uren lopen om naar school te komen, of dragen een versleten uniform en anderen hebben veel problemen thuis. De harde realiteit, die soms maar moeilijk te bevatten is. Maar ik betwijfel of ze ongelukkig zijn. Sterker nog, ik geloof dat ze misschien zelfs gelukkiger zijn dan het gemiddelde kind in Europa. Juist omdat ze zo blij zijn met de kleinste dingen.

Voor mij was al de eerste week een fantastische leerschool. Ik ging zonder verwachtigingen het avontuur in, wilde absoluut niet de nieuwe Moeder Theresa zijn en geloofde ook niet dat ik het schoolsysteem even zou veranderen. Dat is simpelweg niet mogelijk, hoe graag ik ook zou willen. Daar zijn tientallen jaren voor nodig.

Mijn doel voor de komende weken is vooral dat ik de kids wat Engels bij breng en met name blij kan make: door gekke bekken te trekken tijdens de les, grapjes te maken of simpelweg met de kids te spelen.

De leerlingen maken mij in ieder geval al happy. Het is hartstikke aandoenlijk als je die enorm blije koppies ziet nadat je ze een dik compliment hebt gegeven. We (de vier andere Engelse leraressen met wie ik samen de lessen verzorg en ik) hebben de meeste kinderen slechts twee keer gezien, maar nu al wordt er naar je geroepen: 'Hello teacher, how are you?' en 'Good morning'. Om het liedje dat een klas speciaal voor ons in Engels had geleerd en spontaan werd voorgedragen bij onze binnenkomst niet te vergeten.

Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Ik kan kinderen soms achter het behang plakken, weet zeker dat ik niet genoeg geduld zou hebben om 24/7 leraar te zijn en is het werken met de huidige Engelse methode maar rommelig. Maar goed, wanneer er spontaan twee kleine armpjes om je middel worden geslagen als je de klas binnenstapt of je een knuffel krijg wanneer je tijdens de pauze op het schoolplein zit, dan vergeet je dat. En herinneren de kids je eraan dat je je niet zo druk moet maken om de kleine dingen.

Even tot slot de algemene dingen:

- Ik geef les op twee verschillende scholen: twee dagen in de ochtend en twee middagen

- We zijn met z'n vijven in totaal: een Amerikaanse, Belgische, Canadese, Italiaanse en ik

- De lessen duren 45 minuten. Op een dag hebben we vier klassen van zo'n dertig tot veertig kids.

Ik heb de afgelopen week natuurlijk veel foto's gemaakt :) Ze zijn te zien op mijn Facebook, omdat het uploaden op deze site erg onhandig is. 

Tot snel!