Chapter eight - Fun days in San Juan del Sur

Ik heb het niet zo op zuipvakanties. Nooit echt gehad als ik eerlijk ben. Stappen vind ik tof, maar om dagen achter elkaar op te staan om 11.00 uur, een biertje te pakken en dit vervolgens herhalen tot 04.00 uur heb ik nooit echt zien zitten.

Toch besloot ik afgelopen week eens naar San Juan del Sur te gaan. Laten we zeggen dat dit het Lloret de Mar van Nicaragua is, met veel drank, gringo's (zo worden Amerikanen door de Nica's genoemd) en feestjes tot de vroege uurtjes. Tijdens mijn trip van Big Corn naar Managua ontmoette ik Michael uit USA en een ouder stel, Michael (toevallig) en Sarah, ook uit de States. Sarah en Michael hadden tien jaar geleden een stuk grond in de buurt van San Juan gekocht en gingen terug om eens te beslissen wat ze ermee willen doen: verkopen of toch iets bouwen? Dat ze naar het zuiden reden, kwam Michael en mij goed uit want we konden een lift van ze krijgen.

Na een paar uur rijden kwamen we in SJDS en ik was om eerlijk te zijn even in shock. Het krioelde van de mensen en je zag meer blanke gezichten dan de getinte Nica's. Het liefste wilde ik meteen in de auto stappen en direct weggaan, maar ik wilde de stad aan de andere kant ook een kans geven. En eigenlijk ben ik hartstikke blij dat ik dat heb gedaan.

In mijn hostel (gelukkig wat rustiger, op een berg) kwam ik de Nieuw-Zeelandse Aaron tegen, een oud bekende van Little Corn. Samen met Michael en Aaron besloot ik vrijdagavond de stad in te gaan. Een toffe avond! Zaterdag keken we natuurlijk 'het boksgevecht van de eeuw' en zondag was het tijd voor het feestje waar SJDS bekend om staat: Sunday Funday. Hoe je dit het beste kunt omschrijven? Een hosteltocht met veel drank, schurende potentiële stelletjes voor een nacht en veel harde muziek. En drugs ook niet vergeten. Ik sloeg steil achterover toen ik zag hoe gemakkelijk mensen om me heen aan drugs konden komen. Behoorlijk ziek (en nee, ik gebruikte het niet). Toch, om eerlijk te zijn: het feestje was er een om niet te vergeten. Al weet ik niet of ik nog eens 30 dollar zou neertellen voor de entree (en dat is alleen de entree, waar je ook alleen een shirt voor terugkrijgt). Duur middagje dus.

Dinsdag besloten we (Aaron en Hanna en Floor uit Nederland) SJDS te verlaten en naar El Gigante te gaan waar Linzy uit Canada en Dan uit Australie al waren. Een stel dat we in SJDS hadden ontmoet (ik kende Dan van Jiquilillo). Geen verkeerde keus! De twee dagen in dit idyllische plaatsje met een handvol relaxte surfers, een spontane zeiltocht en live muziek op een avond waren heerlijk. Helaas hebben we niet kunnen surfen want de golven waren wederom te hoog. Schijnbaar is de swell in de afgelopen jaren nooit zo hoog geweest.

Inmiddels ben ik met Aaron, Hanna en Floor in Costa Rica. Ja, jullie lezen het goed. Ik ben toch gegaan en ben er hartstikke blij mee. Na acht jaar ben ik eindelijk in het land dat ervoor zorgde dat ik graag naar Midden Amerika wilde. Een raar gevoel maar wat ik tot nu heb gezien is prachtig. Het verschil met Nicaragua is echter wel belachelijk groot. Waar je in Nica het afval langs de weg ziet liggen, de huizen voor het grotendeels krotten zijn en er oude auto's rondrijden, is het in Costa Rica groen, schoon, goede huizen en veelal mooie auto's. Oh en het is duur.

Morgen staat de eerste activiteit op het programma: ziplinen en de tarzan swing in Monteverde, gevolgd door een nightwalk in de avond! I'll keep you posted!