Chapter five - Vloeken op La Concepcion

Google eens op 'travel quotes' en de meest inspirerende teksten vliegen om je oren. Zinnen waarvan je reiskriebels krijgt, die je wijsheid geven en bovenal vooral de waarheid zijn. Want het klopt: alleen rondreizen geeft je veel inzichten. Ook ik ervaar dat. En een daarvan licht ik mooi even toe.

Het is vroeg, heel vroeg als ik zaterdag op mijn mobiel kijk. Ik zie dat ik nog een uur kan slapen en draai me om op het veldbedje van Finca de Magdalena op Isla de Ometepe. Een half uur later ben ik weer wakker en doezel ik nog wat totdat het 04.00 uur is. Tijd om op te staan.

Het doel van de trip naar Isla de Ometepe was natuurlijk om te genieten van het eiland, maar mijn vrijwilligersmaatjes Jake en Edmund hadden ook nog een ander plan. De twee vulkanen te beklimmen, waar het eiland om bekendstaat: La Concepcion (1610 meter) en de Maderas (1394 meter). Klinkt als een goed plan, dacht ik. Samen met Sanne sloot ik aan.

Ruim twee uur later sta ik aan de voet van de berg en vraag ik mezelf af waar ik in vredesnaam aan ben begonnen. Al na 300 meter merk ik dat het tempo absurd hoog ligt. Mijn benen zijn pap. En dan train je in Nederland drie keer in de week in je CrossFit Box, denk ik. Ik ploeter verder, voetje voor voetje. 'Kleine stapjes, denk aan Hans', hoor ik me vader tegen me zeggen. Wie Hans is? Nou ooit, heel lang geleden toen ik tien was, maakte mijn ouders, broer, zus en ik een wandelreis door Oostenrijk en Zwitserland. De gids leerde ons om kleine stappen te zetten wanneer de weg omhoog gaat. Het was mijn eerste hike-ervaring.

Ik doe wat mijn vader tegen me zegt, maar nog steeds merk ik dat het tempo op tandje versnelling staat. 'Halloooo, kan het iets rustiger', wil ik schreeuwen. Maar tegelijkertijd bedenk ik me dat ik mezelf niet wil laten kennen. We lopen over smalle paden, moeten klimmen en klauteren over rotsen en ondertussen voel ik de druppels over mijn gezicht en rug glijden.

Dan houden we stil. Mijn travelbuddy Sanne is duizelig en heeft knallende koppijn. Na enkele minuten rust gaat het weer, maar in de minuten die volgen krijgt ze weer een aanval. De gids besluit om de jongens vooruit te sturen en met Sanne mee te gaan. Ik blijf bij haar. We vervolgen onze trip volgens een vast ritme: vijftien minuten klimmen en drie minuten rusten. We komen uit het bos. Het waait hard, behoorlijk hard. 'Mogen we wel naar de top?', vraag ik. De gids kan het ons niet beloven, het weer verandert vaak.

Het bos heeft inmiddels plaatsgemaakt voor weinig vegetatie. Er zijn veel cactussen en we zien de mooiste bloemen. Het pad is daarnaast nog steiler, met nog meer klauterwerk en losse stenen. Tel daarbij de harde windvlagen op en hartverzakkingen zijn gegarandeerd. Behalve mijn vader begint ook mijn Cross Fit-leraar Wijnand te roepen. 'Doorgaan jongens, straks mag je uitrusten!', schreeuwt hij. Ik vervloek die verdomde berg, maar weet dat hij gelijk heeft. Met het herhalen van de zin 'pijn is fijn', de steun van Sanne en onze gezamenlijke wil om niet op te willen geven zijn we bijna bij de top.

En dan komt het leukste gedeelte voor iemand met hoogtevrees: het op handen en voeten beklimmen van de laatste meters. Jottem. Met licht knikkende knieën ga ik stapje voor stapje omhoog. Ik richt het vizier naar boven, waar ik de andere groep - met Jake en Edmund - zie zitten. Al klauterend bereik ik de top. Het uitzicht is helaas niet zo mooi als ik had gehoopt, er is te veel bewolking. Maar eigenlijk boeit het me niet, want het nieuws dat we het in 3,5 uur hebben geflikt (wat behoorlijk snel is), maakt me hartstikke blij!

Twee dagen later gaan de mannen - dit keer zonder gids - weer de berg op, ze wilden toch nog een keer een goed uitzicht hebben. Ik verklaar ze voor gek, maar uiteindelijk lopen ze binnen twee uur omhoog (de eerste keer 3 uur). Ik zal maar niet zeggen dat ze op de terugweg zijn verdwaald. Ik laat de vulkaan lekker links liggen. En ook de Maderas. Ik vind het beklimmen van La Concepcion wel genoeg en kies ervoor om samen met de vrouwen te gaan paardrijden. Ook best pittig.

Wat ik nu heb geleerd? Ha, ik ben geen hike-fan. Desondanks ben ik blij dat ik het heb gedaan en me er mentaal overheen heb kunnen zetten. Ik betwijfel of ik tijdens mijn trip nog veel vulkanen ga beklimmen. Een staat er in ieder geval op de planning. Bij Leon. Maar daar krijg ik wel een board mee, om vervolgens van de berg af te roetsjen. Vulcanoboarden dus. Dat is meer mijn ding.

Overigens ben ik inmiddels weer in Granada, na vijf fantastische dagen in Isla de Ometepe. Een must see als je in Nicaragua bent. We hebben scooters gehuurd, door verlate dorpjes gecrosst, gezwommen, paardgereden, pizza's gegeten in een of ander hippiehostel en op de terugweg de hoge golven getrotseerd op ons kleine bootje. De foto's zijn te vinden op mijn Facebook-pagina. Overigens blijf ik de komende dagen hier een beetje relaxen, waarna ik nog een week vrijwilligerswerk heb om vervolgens voor zeven weken te gaan rondreizen in dit mooie land.

Wil je trouwens meer weten over mijn vrijwilligerswerk? Ga dan naar nica-friends.nl. We zoeken nog een boel donateurs. Kosten zijn vanaf 15 euro per maand. Easy toch? Dat is vijf biertjes per maand minder drinken, maar dan help je er wel een kindje mee!

Life is good :)