Chapter one - Hoe het begon

Als klein meisje had ik het vroeger allemaal uitgedacht: natuurlijk zou ik gaan studeren. Maar werken? Dat zou ik pas op mijn 27ste gaan doen. Ik wilde gaan reizen, heel veel reizen. Nieuwe culturen ontdekken, gave dingen meemaken en bovenal lekker genieten. En wanneer iemand vroeg wat ik zou doen als ik een relatie zou krijgen, dan zei ik: 'je moet gewoon gaan.'

Het liep allemaal iets anders dan verwacht, zoals eigenlijk veel zaken in het leven doen. Ik maakte natuurlijk mijn basisschool af, ging naar de middelbare school en toen kwam de vraag: wat wil ik gaan studeren? Ik besloot om een gap year te nemen. Ik was zeventien jaar toen ik al huilend afscheid nam van mijn ouders op Schiphol. Ik ging voor drie maanden naar Sevilla. Het was een fantastische tijd, mijn eerste ervaring alleen in het buitenland. De volgende trip stond al datzelfde jaar gepland: een reis naar Costa Rica. Maar doordat ik behoorlijk ziek werd van de inentingen (lees: drie maanden), is het er nooit van gekomen.

Vervolgens ging ik studeren. Ik had een top tijd in Tilburg en vanuit mijn studie rolde ik als 22-jarige in een hartstikke toffe job bij hockey.nl. Tussendoor had ik ook een enorm leuke en lieve jongen leren kennen, met wie ik ging samenwonen. Kortom: ik had het potdomme goed voor elkaar.

Toch begon ik het afgelopen jaar na te denken: wat wilde ik nu echt? Mijn werk was hartstikke tof, ik woonde samen met de leukste vent ter wereld en was (en ben het nog steeds hoor) happy in Den Bosch. Maar er bleef iets knagen. En dat was niet de eerste keer. De afgelopen jaren vroeg ik het mezelf steeds af: wil ik die reis nog maken?

Ik was eerlijk naar mezelf en wist dat het antwoord 'ja' was. Niet handig als je een job hebt, een huurwoning en een relatie. Maar nadat ik heel lang had nagedacht en een goed gesprek met Peter - die me thank god volledig steunt - had gehad, besloot ik er vol voor te gaan. Ik lichtte mijn omgeving in, zegde mijn baan op en boekte een ticket. 

De bestemming? Nicaragua. Op 3 maart vlieg ik naar Managua, waarna ik direct doorga naar Granada. Daar zal ik zes weken verblijven, waarvan ik vijf weken vrijwilligerswerk ga doen bij La Esperanza. Het is dezelfde stichting als waar mijn ouders zich vanuit Nederland met Nica-Friends voor inzetten.

Na vijf zinvolle weken heb ik zeven weken de tijd om rond te trekken door Nicaragua, Costa Rica en eventueel andere landen die op mijn pad komen. Mijn trip sluit ik af met drie weken met Peter in Guatemala, waarna ik 20 juni weer op Hollandse bodem ben. 

Op deze blog probeer ik tussendoor mijn verhalen te delen. De ervaring leert dat het waarschijnlijk niet wekelijks wordt, maar ik ga mijn best doen. 

Hasta pronto!