Chapter four - Een bezoek aan Pancasan

28 maart 2015 - Ometepe, Nicaragua

Nicaragua is arm. Heel arm. Liefst 48 procent leeft onder de armoedegrens. En dat is te zien wanneer je eens buiten het centrum komt.

Vier dagen per week ga ik voor mijn vrijwilligerswerk naar de scholen, die niet in het kleurrijke centrum liggen. Op maandag en woensdag stap ik in de bus naar De Zamdbek. De weg naar Pablo Antonio Cuadra leg ik te voet af, wat zo'n dertig minuten lopen is.

Ik zie redelijk fatsoenlijke huizen wanneer ik naar mijn werk ga, met name rondom De Zamdbeg, maar ik leg even de nadruk op 'redelijk'. Bij Pablo Antonio Cuadra staan de zaken er anders voor. Loop je over de hoofdweg, dan zijn ze nog oke. Maar trek je de wijk (barrio) verder in, dan sla je behoorlijk steil achterover. Ik had de kans om samen met een ayudante, een andere Nederlandse vrijwilliger en een lerares Pancasan in te trekken om een video te schieten voor de stichting van mijn ouders. Pancasan is overigens de wijk die rondom Pablo Antonio Cuadra ligt.

Sommige gezinnen wonen in bakstenen huizen, maar er zijn veel krotten. Heel veel krotten. En de mensen die daar wonen, hebben behoorlijk imposante verhalen.

Zo is er een leerling (ik ken hem niet) die bij zijn oma woont. De moeder is weg, de vader ook. Zij heeft zich ontfermd over haar kleinkind. En dat deed ze al vaak in haar leven, zorgen voor kinderen. Ze heeft er in totaal zestien(!). Daarbij zijn haar kleinkinderen nog niet meegerekend.

Het verhaal dat me compleet omver blies, was die van een andere familie. Wederom samenwonend in een krakkemikkig huis, met opa, oma, dochters en echtgenotes en kleinkinderen bij elkaar. Een kleinkind van veertien ontbreekt. Zij wil niet naar school gaan en heeft haar geluk ergens anders gezocht. Bij een man van 30+. Ja, je leest het goed.

Nu is zwanger worden op zeventienjarige leeftijd heel normaal in Nicaragua, maar dit meisje raakte op haar twaalfde zwanger van een man van dertig. Behoorlijk heavy. Ze raakte het kindje kwijt. En ondanks vele pogingen van haar oma om het meisje weer naar school te krijgen, vertrok ze bij haar familie. Nu poetst ze het huis van haar man en wast ze zijn kleren. En ze is pas veertien...

Het bezoek aan de wijk opende mijn ogen. Voor mij was het moeilijk te realiseren dat de kindjes die op school zitten daadwerkelijk in kleine krakkemikkige huizen wonen. Natuurlijk zie ik dat de kids kapotte of minder schone kleren aan hebben en dat de schoenen ook aan vervanging toe zijn. Maar om met ogen te zien dat de enige kamer in het huis - als je het al een huis kan noemen - een woonkamer én drie slaapkamers ineen is, is toch wel confronterend. Ik vond het behoorlijk lastig om daar met een camera te staan. Het laatste wat ik wilde doen is 'ramptoeristje' spelen.

Ondanks de armoede zijn de mensen hartstikke lief. Zo kregen we bij het gezin van het laatste verhaal een flinke zak rijpe, overheerlijke zoete mango's mee. Op zulke momenten baal ik ervan dat mijn Spaans (nog) niet goed genoeg is om een mooi gesprek te hebben. Nica's spreken namelijk behoorlijk snel en met een flink accent. Bovendien spreek ik hier dagelijks Engels, Nederlands en Spaans. Lekker mindswitchen dus.

De video is inmiddels af en wanneer de school (er is in Nederland een school die geld wil ophalen voor La Esperanza) 'm heeft gezien, dan deel ik 'm graag met jullie.  (UPDATE: https://www.youtube.com/watch?v=M2vjcVCmRK8) Er zijn in ieder geval al foto's te zien op mijn Facebook-pagina.

Overigens verblijf ik momenteel op Isla de Ometepe. Na een interessante dag, vol tjok- tjokvolle bussen, wacht morgen een hike naar de top van de vulkaan El Concepción (1610 meter). Maandag staat de tweede hike naar een andere vulkaan op het programma.

Besitos!

4 Reacties

  1. Nienke:
    28 maart 2015
    Heftig elm die armoede. Ben erg benieuwd hoe je film er uit ziet, worden je verhalen nog meer werkelijkheid. Succes met je hike tochten :)! Ik herinner me nog een tocht in Bolivia om 8 uur sochtends, de berg op om van die zipline af te gaan... haha succes! Liefs. Xxx!
  2. Marloes:
    28 maart 2015
    Gaaf Elm!! Veel plezier op je hiketochten. Benieuwd naar de film! Liefs
  3. Ton:
    28 maart 2015
    Mooi verhaal meid en ja zo is het écht daar in Nicaragua bij een zeeeeeer groot deel van de bevolking. Super dat je dat prachtige filmpje voor ons gemaakt hebt, kunnen we zeker wat mee!
    Geniet van Ometepe een prachtig eiland in dat mooie land waar de tijd lijkt stil gestaan te hebben. xx
  4. Sandra van gerwen:
    29 maart 2015
    Heftig , maar t filmpje is knap gedaan
    Alle hulp is welkom