Chapter nine - From rainy Costa Rica to the country with guns. Lots of guns

Twee mannen rennen op ons af. Voet voor voet snellen ze in onze richting. Zwarte kistjes aan hun benen, een legerpak om hun gespierde lijf en een bivakmuts over het hoofd. Hun handen omsluiten een geweer. Geen maatje handpistool, nee het is een joekel. Mijn adem stokt, mijn hart slaat over. Wat gaat hier gebeuren?, zie ik ook mijn travelbuddies denken. Welkom in San Salvador!

'Wist je dat San Salvador een van de gevaarlijkste steden van de wereld is?', vroeg Amsterdammer Yoshi me een paar uur eerder doodleuk terwijl we naar het centrum reden. 'De gangs hadden de afgelopen jaren een overeenkomst dat ze elkaar niet zouden aanvallen. Per 1 januari geldt het pact niet meer. Vanaf begin van het jaar tot maart zijn er al 450 doden gevallen. Dat zijn zo'n 17 doden per dag', voegde hij er nog even aan toe. Lekker dan...

Even vroeg ik me af waarom ik ook alweer in de hoofdstad van het beruchte El Salvador was. Maar al snel wist ik waarom ik naar dit fantastische land wilde. Dat zit namelijk zo. Ruim 1,5 week geleden zat ik nog in Costa Rica. Ik ging ziplinen en deed de Tarzan-swing (veertig meter vrije val) in Monteverde, deed een hike naar een waterval in La Fortuna bij Arenal - waar we veel dieren zagen - en ging naar Puerto Viejo, waar het oerwoud het strand ontmoet. Stuk voor stuk fantastische plekken. Maar (ja die 'maar' is er): het regende dagelijks. Niet een klein beetje, nee de regen kwam met bakken uit de hemel. Bovendien was CR behoorlijk duur en miste ik het unieke Midden Amerika-gevoel. Geloof me, ik heb er een fantastische tijd gehad, maar toen ik moest kiezen om verder te reizen met mijn drie travelbuddies naar Panama (waar het ook regende) of al naar het zonnige noorden te gaan, koos ik het laatste. Ik wilde nog even in het unieke Midden Amerika zijn, voordat ik Peter zou ontmoeten. Het maken van die beslissing was overigens hartstikke lastig.

Met knikkende knieen vloog ik 15 juni van Costa Rica via Panama naar San Salvador. Ik had immers de verhalen gehoord en was er niet helemaal gerust op. Bovendien was ik de enige gringo in het vliegtuig. De zorgen verdwenen toen ik eenmaal weer met beide voeten op de grond stond. Een warme glimlach wachtte op me bij de douane. Wat een fantastisch gesprek heb ik daar gehad. Serieus, ik ben nog nooit zó vriendelijk behandeld bij de douane.

El Salvador is nog hartstikke puur en nog niet zo gewend aan toeristen zoals Costa Rica en het opkomende Nicaragua. Dat kan voor mensen die geen Spaans spreken lastige situaties met zich mee brengen, maar bovenal heb je hier een heerlijk 'off the beaten track-gevoel'. En dat is wat me zo trekt aan dit mooie land: mensen willen nog niet zoveel van je en zijn oprecht in je geïnteresseerd.

Van El Tunco (het backpackersplaatsje hier, dat ik overigens niet zo vond) ben ik naar El Zonte gegaan (lekker afgelegen surfersdorpje). Surfen is me helaas niet echt gelukt, want het blijft hartstikke lastig. Vervolgens verbleef ik drie dagen in Juayua waar ik mijn huidige travelbuddies ben tegengekomen: Yoshi, de Noorse Sunniva en de Duitse Dorothee. In drie dagen zijn we naar watervallen gegaan, hebben we veel gegeten tijdens het Food Festival, waar heel El Savador in het weekend naartoe gaat, en heb ik met Yoshi en Sunniva La Ruta de las Flores gedaan.

Natuurlijk blijf ik ook realistisch en weet ik dat het gevaarlijk kan zijn. Ik ben blij dat ik deze drie heb leren kennen, want op sommige plekken wil je als blondine niet alleen rondlopen. Ook al is het overdag. In veel grotere steden of dorpen moet je na 20.00 uur niet over straat gaan en is het nemen van taxi's een must. Daarnaast is het in El Salvador heel normaal dat er bewakers met flinke geweren voor de deuren staan. En dat is niet het enige: het dragen van flinke machetes (grote, lange messen) in openbare plekken is ook de gewoonste zaak van de wereld. Jep, hier moet je niet al te lang over nadenken...

Al met al ben ik hartstikke blij met de beslissing om naar dit land te gaan. Sla het niet over als je in Midden Amerika bent, maar geef het een kans. Mits je natuurlijk met gezond verstand reist. Inmiddels ben ik van het noorden naar het zuiden gegaan (lekker onlogisch), waar ik momenteel in Playa El Cuco met Dorothee en Yoshi ben. Vrijdag vertrek ik naar Antigua, waar ik binnen negen uur hoop te zijn. En dan zaterdag is het tijd voor een feestje. Na drie maanden zie ik Peter weer!